AYTOΣ μόνο ξέρει και μπορεί…
Επιστρέφω μετά από καιρό κι επιλέγω να καταπιαστώ με το θέμα που καίει τον κάθε ΑΕΚτζή αυτή τη στιγμή…
Που οδεύουμε μετά το φετινό κάζο; Τι μορφή θα ‘χει η επόμενη χρονιά για μας; Μια απ’ τα ίδια ή θα επιστρέψουν οι ένδοξες μέρες; Εφόσον βρίσκεται όμως στην ομάδα ο άνθρωπος που έχει συνδυάσει το όνομά του με αυτές στην Α.Ε.Κ, δεν κατανοώ προσωπικά τους λόγους ενός τέτοιου πανικού. Εκτός κι αν η διοίκηση επιλέξει να πάει πάλι με ρίσκα στον πάγκο της την ερχόμενη χρονιά, κάτι ακατανόητα απρόβλεπτο…
Καταλαβαίνω απολύτως την ανησυχία που υπάρχει μετά τα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα, κι εγώ με νεύρα φεύγω απ’ το ΟΑΚΑ οταν δε νικάει η ομάδα. Σάμπως όμως δεν το γνωρίζουμε (δυστυχώς) εδώ κι ένα εξάμηνο πως η ομάδα δεν κυνηγάει τίποτα στο πρωτάθλημα; Ή μήπως η απώλειά του και η έλλειψη κινήτρων σε αυτό ειναι δημιουργήματα του νυν προπονητή της ομάδας; Kι ας μην αρχίσουμε τα κλισέ “η Α.Ε.Κ είναι ομάδα που πρέπει να νικάει πάντοτε, ανεξαρτήτος αντιπάλου και διοργάνωσης”, γιατί αν και μεγάλη αλήθεια δεν παύει να είναι όντως κλισέ εδώ που βρισκόμαστε κι όπως ήρθανε τα πράγματα. Ο προπονητής ήρθε με έναν στόχο να έχει απομείνει, και αυτόν ακριβώς θα κυνηγήσει με κάθε δυνατό τρόπο.
Η έλλειψη κινήτρου στο πρωτάθλημα, καλώς ή κακώς, δε γίνεται να εξαλειφθεί ούτε να κρυφτεί κάτω απ’ το χαλάκι. Οι ευθύνες γι’ αυτήν θα πρέπει να αναζητηθούν στους ανθρώπους που προτίμησαν να πορευτούν σε μια χρονιά που θα ακολουθούσε την άκρως πετυχημένη προηγούμενη με έναν προπονητή-λαχείο κι όχι τον άνθρωπο που ευθυνόταν για αυτήν. Οπότε ας σφίξουμε το στομάχι μας για το τελευταίο εναπομείναν ματς της χρονιάς στο πρωτάθλημα κι ας δούμε (ή καλύτερα ας απολαύσουμε, όπως προβλέπω) το τι μέλλει γενέσθαι στον μοναδικό στόχο της ομάδας τούτη τη στιγμή.
Και θα αναρωτηθούν αρκετοί – δικαιολογημένα κατ’ εμέ – “εντάξει οι άλλοι αντίπαλοι, αλλά ο Ολυμπιακός, η Λάρισα, ο Παναθηναϊκός είναι κι αυτοί μια απ’ τα ίδια”; Δε θα ‘πρεπε να υπάρχει ένας άνθρωπος κοντά στους παίκτες να τους εφιστά την προσοχή κόντρα σε συγκεκριμένους αντιπάλους, που για διάφορους λόγους πρέπει οπωσδήποτε να νικήσουμε – κι εμφατικά μάλιστα; Η απάντηση είναι ‘ναι’, αν και σ’ αυτην την περίπτωση την ευθύνη κατ’ εμέ την έχει και πάλι η διοίκηση, η οποία πέρσι είχε δώσει μεγάλο βάρος στην εμψύχωση και τον καθορισμό στόχων προς στους παίκτες, ενώ φέτος η λέξη ‘απούσα’ δεν θα ήταν κι υπερβολική για να χαρακτηρίσουμε την αντίστοιχη επιμέλειά της στο συγκεκριμένο κομμάτι.
Συνεχίζουμε λοιπόν, όσο κι αν έχουμε πληγωθεί φέτος, με την ελπίδα πως τα λογικά αυτό το καλοκαίρι θα επιστρέψουν, τα προφανή θα αποφασιστούν και θα εκτελεστούν και αυτά που αξίζουμε σαν οπαδοί θα εμφανιστούν ξανά στο τερέν…
Για το κύπελλο δεν ελπίζω τίποτα, διότι με ΑΥΤΟΝ τον προπονητή και με ΑΥΤΟ το κίνητρο που έχει αυτή τη στιγμή η ομάδα, δεν έχει χάσει τίτλο ποτέ…
Εις το επανιδείν!