Ούτε στο Playstation δεν γκρεμίζεις έτσι απλά επιτυχημένα κι αναπτυσσόμενα projects…
Μέρες το γυρόφερνα, από ‘δω κι από εκεί μπας και καταφέρω και συντάξω δυο αράδες που να έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα. Δεν μου πήγαινε η καρδιά όμως να γράψω απλά για να γράψω τις ίδιες αρλούμπες και τα κλισέ που γράφονται σε νέα ξεκινήματα εδώ κι εκεί, γι’ αυτό και περίμενα. Δεν περίμενα μόνο γι’ αυτό όμως, περίμενα και γιατί κάτι μέσα μου πάλι δεν μου καθόταν καλά με τις αποφάσεις της διοίκησης πριν ξεκινήσει το καλοκαίρι. Αν διαβάσει κανείς μάλιστα το τελευταίο μου άρθρο θα καταλάβει και το πόσο με ξένισαν οι επιλογές εκείνες και το πόσο μπερδεμένος ήμουν όλο αυτό το διάστημα ώστε να μην είμαι σε θέση να γράψω κάτι στέρεο, ακέραιο. Κάτι που να ‘χει νόημα ρε παιδί μου.
Πάμε όμως στο δια ταύτα. Η κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι ακριβώς αυτή που ήταν πέρσι μετά την πρόκριση στους ομίλους του CL. Μόνο που επειδή η ιστορία επαναλήφθηκε, αυτή τη φορά η “σκόνη” που αφήνει πίσω είναι ακόμη πιο βαριά, κι ο λόγος είναι πως ο κόσμος δεν αντέχει άλλο να ανέχεται τέτοιες αυτοκτονίες. Γιατί περί αυτοκτονιών πρόκειται.
Πώς αλλιώς μπορούμε να αποκαλέσουμε άλλωστε τις άμεσες απολύσεις ελαφρά τη καρδία στελεχών που πέρασαν από την Α.Ε.Κ κι άφησαν ατόφιο έργο κι εξέπληξαν κόσμο με την παρουσία και τις ικανότητες τους? Κόσμο προφανώς εκτός της ομάδος μόνο, καθώς μέσα στην ΠΑΕ δεν φαίνεται να συγκινήθηκαν και τόσο που βρήκαν ικανά στελέχη για να προωθήσουν τα συμφέροντα της εταιρίας τους…
Η αρχή είχε γίνει (για να υπενθυμισω λιγάκι σε όσους έχουν ξεχάσει) με τον Γκουστάβο Πογέτ, ο οποίος συμμάζεψε σε χρόνο dt το χάλι που είχε αφήσει ο προκάτοχός του και έκανε μια ομάδα στέρεα, συμπαγή. Μια ομάδα μάλιστα που κατέκτησε εντέλει τον πρώτο απ’ τους 2 τίτλους της νέας εποχής. Η συνέχεια γνωστή, ο Πογέτ δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως έφυγε “κλωτσηδόν”, με τη σκυτάλη των παράλογων αποδεσμεύσεων να παίρνουν Μιλοβάνοβιτς – αρχικά – και Μαιστόροβιτς εν συνεχεία. Δύο στελέχη που από τη θέση του ΤΔ άφησαν μεγάλο έργο, κι ακόμη κι οι παίκτες του σημερινού “κορμού” είναι κατά βάση δικά τους ευρήματα. Παρ’ όλα αυτά ούτε κι η δικιά τους παρουσία δεν συγκίνησε ιδιαίτερα την διοίκηση, που χωρίς πολλά-πολλά τους έδειξε την πόρτα της εξόδου και παρέδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Νίκο Λυμπερόπουλο, με τα σημερινά αποτελέσματα να είναι ενδεικτικά του έργου που άφησε πίσω κι εκείνης της επιλογής της διοίκησης Μελισσανίδη. Τελευταίος που πήρε η μπάλα των αδιανόητων απολύσεων ήταν ο Μανόλο Χιμένεθ, ο οποίος έχει δεχτεί πολύ “περίεργες” συμπεριφορές απ’ την ομάδα, παρ’ ότι συνεχίζει να είναι ο πιο πετυχημένος προπονητής της τελευταίας 20ετίας στον σύλλογο και μόνιμος στρατιώτης της οποτεδήποτε του ζητηθεί (χωρίς βέβαια να είναι υποχρεωμένος στο φινάλε).
Εν ολίγοις, για να μην μακρυγορούμε κιόλας, οι ενέργειες κρίνονται από αυτήν εδώ την στήλη τουλάχιστον αδιανόητες κι εξωφρενικές, καθώς τινάζουν διαρκώς την ηρεμία του πολύπαθου κόσμου της Α.Ε.Κ στον αέρα, ευτελίζουν την ιστορία και την υστεροφημία του συλλόγου, υπονομεύουν κάθε προσπάθεια αναγέννησης της ομάδας και αντι να μας πηγαίνουν μπροστά (όπως ελπίζαμε όλοι) μας πάνε πίσω. Η κατάσταση μάλιστα φαίνεται μη αντιστρέψιμη, καθώς οι διοικούντες (ίσως ο πληθυντικός να μη χρειάζεται καν) είναι αυτό που λέμε “αγύριστα μυαλά” και δεν επιδέχονται συμβουλών από ανθρώπους που ξέρουν τον χώρο εν έτει 2019 και δεν ειναι απλά “καλά παιδιά”, οπότε… προοπτική αγνοείται στον ορίζοντα.
Αντίδοτο αυτή τη στιγμή μην περιμένετε να προταθεί στο παρόν άρθρο, καθώς η υπομονή εξαντλήθηκε κι η ελπίδα λίγο ακόμα και θα… πεθάνει. Κι αυτό γιατί όπως είπα η διοίκηση είναι ανένδοτη να εκτελέσει τα αυτονόητα και να πάει την ομάδα ένα βήμα μπροστά. Το γήπεδο είναι στα σκαριά, το περιμένουμε όλοι πως και πως, όμως εάν δεν υπάρχει σοβαρή ομάδα να μπει μέσα να την απολαύσουμε δεν ξέρω κι αν θα ‘χει κάποιο νόημα, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον. Οπότε, να περιμένουμε κάτι απίστευτα δραστικό με το που γίνουν και τα εγκαίνια. Με ο,τι αυτό συνεπάγεται… Άλλη λυση προς το παρόν δε μου ‘ρχεται κατά νου.
Όταν απ’ τις 9 στις 10 κρίσιμες αποφάσεις, άλλωστε, ο Μπάμπης ο Σουγιάς απ’ το Καματερό έχει καλύτερες και πιο ρεαλιστικές προτάσεις απ’ τα στελέχη μιας επαγγελματικής εταιρίας που πληρώνονται εκατομμύρια για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ε τότε κάτι πάει τραγικά άσχημα ρε παιδιά…